Eric Conn : อิริค คอน์น

บทนำ

แกร๊ก..

          “นั่นเสียงใคร” เสียงตวาดอย่างดัง  ไม่ทันที่ผมจะฟังต่อให้จบผมรีบวิ่งออกมาจากที่นั่นอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้  ผมวิ่งออกมาจากที่เกิดเหตุอย่างไม่คิดชีวิต  เพราะถ้าผมช้าแม้แต่วินาทีเดียว  ผมว่าผมคงไม่มีชีวิตต่อไปแน่

          ตึกๆๆ  เสียงฝีเท้าของคนนับสิบวิ่งตามผม  ผมทำได้แค่วิ่งหนีต่อไปๆ  ผมเหนื่อยมากแต่ก็คงจะหยุดวิ่งไม่ได้ ลมหายใจผมกับฝีเท้าผมมันเต้นไม่เป็นจังหวะ  ทุกอย่างในหัวบีบแน่นไปหมดด้วยความเหนื่อย  และอ่อนล้าของกล้ามเนื้อขา

          ให้ตายเหอะทำไมผมต้องไปเผลอได้ยินอะไรเข้าด้วยเนี่ย  ผมไม่น่าเลยจริงๆ

          “เห้ย  มันวิ่งไปทางไหนแล้ว  แกตามมันไปให้ทันสิ แกครึ่งหนึ่งไปทางนั้นไป”  ผมยังคงได้ยินเสียงมันตามไล่หลังมาไม่ห่าง แต่มีเสียงฝีเท้าบางส่วนที่วิ่งออกตามคำสั่งของใครสักคน

          “มันหนีไปได้ไม่เร็วขนาดนั้นหรอกน่า” เสียงหัวหน้าของพวกนั้นดังขึ้น  แต่ก็ยังมีคนวิ่งตามมาเรื่อยๆ  ผมเหนื่อยมาก  ผมอยากพักแต่สมองมันยังสั่งให้วิ่งต่อไป  ไม่ได้สัมพันธ์กับขาที่อยากจะหยุดพักแทบแย่

          พรึ่บ  ผมกระโดดขึ้นไปเกาะบนเพดาน  หลังจากที่คิดว่าน่าจะพ้นจากพวกมัน 

          “เฮ้ย  ตามไปให้เจอ  ไม่งั้นนายท่านฆ่าพวกแกหมดแน่” พวกมันหยุดอยู่ข้างล่างผมใกล้เพียงนิดเดียว  ผมพยายามกลั้นหายใจ  แต่ด้วยความเหนื่อยหลังจากที่วิ่ง มันทำให้ผมทำได้เพียงแค่หายใจให้เบาที่สุดเท่านั้น  มันเฉียดกับผมแค่ไม่กี่ฟุต  นั่นทำให้ผมแทบจะหยุดหายใจให้ได้

          “มันจะหนีไปไหนได้เร็วขนาดนั้น  ถ้ามันมีพลังหายตัวมันคงทำไปตั้งนาน  ไม่วิ่งหัวซุกหัวซุน  ขนาดนั้นหรอก”  ขณะเดียวกับที่ผมมองหาทางหนี  ผมก็ได้เห็นเพดานที่มีช่องอยู่ ผมค่อยๆ คลานเข้าไปในช่องนั้นช้าๆ  และเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

          เฮ้อ ให้ตายสิ ผมถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ก่อนที่จะรวบรวมสติและหาทางออกต่อไป  ผมได้ยินเสียงมันเดินแยกไปหลายทาง  บางทีผมน่าจะอยู่นิ่งๆ  ต่ออีกสักพัก  เพื่อพยายามให้หัวใจผมเต้นเป็นปกติมากกว่านี้ซะก่อน  ทำไมต้องเป็นผมนะ  ที่ต้องมาเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้  ซวยจริงๆเลย

          ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างหัวเสีย  แต่ก็ต้องเบาสุดเท่าที่จำทำได้ เอาไงต่อดีเนี่ย  ผมคิดพลางหาทางหนีทีไล่  ผมค่อยๆคลานไปตามท่อที่ไล่ยาวออกไปอย่างช้าๆ  เพื่อไม่ให้เกิดเสียง  บางทีมันยังอยู่แถวนี้  ผมไม่อยากถูกจับตัว  เพราะน้องสาวผมคงต้องอยู่คนเดียว  เราเหลือกันแค่สองคน  น้องสาวก็กำลังเรียนอยู่  ยังต้องการคนที่จะดูแล  ผมต้องรอดออกไปให้ได้เพื่อน้องสาวที่ผมรักที่สุด 

          เมื่อผมคิดว่าผมมาใกล้ประตูทางออกทางหลังสำนักงานนี่แล้ว  ผมก็ค่อยๆยกแผ่นหลังคาที่ปูเป็นเพดานอยู่อย่างเบามือที่สุดผม  ค่อยสอดสายตาลงไปเพื่อดูว่ามีใครอยู่ข้างล่างบ้าง

          เมื่อพบว่าไม่มีใครผมค่อยๆกระโดดลงมาช้าๆ  ผมเดินออกมาและทำตัวให้เป็นปกติที่สุด  ผมค่อยเดินไปตามทาง  แสงไฟไม่สว่างมากนัก  แต่ก็พอทำให้มองเห็นทางที่ผมต้องเดินต่อไป 

          ผมเดินไปตามทางที่คุ้นเคย  พลางคิดทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นผ่านมา  ถ้าผมถูกฆ่าแล้วน้องผมล่ะ  หรือถ้ามันจับตัวน้องผมไป  ผมจะทำอย่างไร

อีกไม่นานน้องผมก็จะเปิกเทอมแล้ว  เธอต้องไปอยู่หอพัก  และมันคงจะต้องปลอดภัย  ผมคิดเรื่องนี้มาตลอดทางและตอนนี้ก็ถึงหน้าบ้านผมแล้ว  มันก็เป็นบบ้านหลังเล็กๆ  สำหรับพี่น้องที่มีกันอยู่แค่สองคน  ผมไม่รู้จะพูดกับน้องสาวผมอย่างไร

          “นี่ พี่ทำไมวันนี้กลับมืดจังเลยล่ะ  ฉันนั่งรอพี่กลับมากินข้าวตั้งนานแล้วนะ”  น้องสาวผมเดินมาเปิดประตูบ้านให้ผมเข้าไป 

          “ทำไมน่าซีดอย่างนั้นล่ะพี่  ไม่สบายหรือเปล่า”น้องสาวผมถามด้วยความเป็นห่วง

          “พี่ไม่เป็นไรหรอก  ไหนพาไปดูสิวันนี้ทำไรกินมั่ง” ผมเลือกที่จะยังไม่พูดออกไป  ผมเดินตามน้องสาวที่ห้องกินข้าว  เธอจัดอาหารไว้พร้อมเลยเช่นเคย  ผมค่อยๆนั่งอย่างเชื่องช้า

          “อร่อยไหม” น้องสาวผมถาม เมื่อผมได้กลืนคำแรกลงไป

          “อร่อยสิ ฝีมือน้องพี่อร่อยอยู่แล้ว”  ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวน้องผมอย่างเอ็นดู

          เมื่อกินข้าวเสร็จผมก็ลุกขึ้นเก็บกับข้าวเข้าตู้  เอาจานไปวางบนอ่างล่างจาน

          “ไม่ต้องหรอกพี่  เดี๋ยววันนี้เขาทำแทนเอง  พี่ไปพักเหอะ  หน้าพี่ดูซีดๆนะ”  น้องสาวผมพูดพลางเอื้อมมือออกมาล้างจานแทนผม

          ผมพยักหน้ารับช้าๆ  เพราะตอนนี้ผมเหนื่อยมาก  และอยากพักผ่อนจริงๆอย่างที่น้องผมว่า  ผมเดินขึ้นมาบนห้องนอนช้าและล้มตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า  ให้ตายผมเมื่อยไปหมดทั้งตัว  หนังตาผมหนักขึ้นเรื่อยๆ  จนสุดท้ายตาผมก็ค่อยปิดลงด้วยความอ่อนล้า                                                                                    
ขอบคุณนะที่อ่าน ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะอยากได้คำติชมจริงๆ ช่วยติดตามต่อเพื่อดูพัฒนาการเราหน่อยนะ